* باور
باور کنيد بال و پري را که سوخته است
ققنوس رفته از نظري را که سوخته است
حرف از شب و سياهي و ظلمت نمي‌زنم
بشنو حکايت سحري را که سوخته است
آخر برادران من آخر نمي‌شود
تصوير کرد نقش سري را که سوخته است
باور کنيد ديده‌ام آري به چشم خود
بر دوش يک پدر پسري را که سوخته است
حتي زبان شعر هم اينجا نمي‌کشد
بار فراق آن جگري را که سوخته است
ما را تمام کن که دگر تاب غصه نيست
مي‌خوان حديث شعله‌وري را که سوخته است
------------
* حسرت پرواز
چه عاشقانه قفس را خراب مي‌کردي
براي پر زدن از خود شتاب مي‌کردي
من و قفس، من و ماندن، من و نمي‌آيم
تو سد فاصله‌ها را خراب مي‌کردي
به شوق دشنه و آتش به شوق رفتن بود
بيا، بمانِ مرا، گر جواب مي‌کردي
چه با شکوه چه بالا بلندگاه عروج
نشستگان هوس را عتاب مي‌کردي
طلوع کن تو که شب را به روز مي‌دادي
و از تلالو نور انقلاب مي‌کردي
من و خيال شهيدان و حسرت پرواز
توکاش بودي و تعبير خواب مي‌کردي
به يک نگاه پر از ناز، نازنين امير
کلام سرد مرا شعر ناب مي‌کردي
